Coach. Ja, ik ben coach. En dat ben ik al een hele tijd, maar ik heb mezelf heel lang anders genoemd. Nu is het tijd voor een herontdekking én een herwaardering van de functie ‘coach’. Want…? Kom, ik neem je mee in mijn overwegingen.
Laten we beginnen bij de basis. 15 jaar geleden studeerde ik af als maatschappelijk werker. Met deze opleiding, samen met vervolgstudies en mijn werkervaring mag ik mij coach noemen. Maar bij de organisaties waar ik werkte, werd ik ingezet als re-integratieconsulent, projectleider, teamleider, zichtbare schakel, teamcoach. In lijn met deze trend, vond ik de functie ‘coach’ niet volledig passend, toen ik 6 jaar geleden voor mezelf begon.
Zee van woorden
Op vraag: “wat doe jij voor werk?” antwoordde ik meestal: “Ik help mensen richting vinden als ze even vastlopen op het werk, zowel individueel als in teams. Ik faciliteer creatieve sessies zodat mensen samen innovatieve plannen kunnen maken. En ik sta ook graag als dagvoorzitter op het podium.” En weet je wat mensen dan vaak zeiden? “Oh, jij bent een coach!” Ze hadden vooral het eerste deel gesnapt. Wat ik overigens best begrijp na zo’n zee van woorden, maar dat terzijde.
Mensen zijn vindingrijk
De coronacrisis geeft me tijd om na te denken en terug te gaan naar de essentie van mijn werk. Waar ligt mijn hart? Dat is luisteren, samen ontrafelen waar de grootste struggle zit en zoeken naar het haakje om in beweging te komen. Overzicht en lucht geven. Die twinkeling in de ogen teweegbrengen, gevolgd door een diepe zucht van opluchting en hernieuwde zin om aan de slag te gaan.
We zitten nu al een paar weken in een supersnelle leercurve. Uitproberen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Mensen zijn nou eenmaal vindingrijk en goed in het verzinnen van oplossingen. Uitvinden wat voor jezelf werkt. Ik weet uit ervaring dat ik daaraan een waardevolle bijdrage lever en dat me dat blij maakt. Een typische coach, dus.
Met trots dragen
Maar waarom had ik tot nu toe zo’n moeite met die term? Misschien omdat er heel veel coaches zijn en het een vrije titel is, dus iedereen mag zichzelf zo noemen. Dat maakt het kwaliteitsverschil erg groot. Maar moet ik mezelf daarom langer in bochten blijven wringen en om die titel heen dansen? Nee, die tijd is voorbij. Door terug te gaan naar de essentie van wat ik doe, kan ik de titel coach nu met trots dragen. Eigenlijk is er niet zoveel verandert, maar door het hele proces dat eraan voorafging voelt het als coming out.
Het beste uit jezelf en je werk halen
Dus vanaf nu ga ik verder als bedrijfscoach, want ik ben het meest thuis in werk gerelateerde vraagstukken. En dat zie ik heel breed: doen wat je leuk vindt, je werk goed organiseren, samenwerken met collega’s, twijfelen over je carrière, een bedrijf opstarten tot en met goede (online) meetings houden waar creativiteit wordt gebundeld. Eigenlijk alles zodat je het beste uit jezelf en je werk kan halen.
Goede resultaten waar iedereen blij van wordt
Met m’n verrassende, creatieve werkvormen ben ik er voor teams, voor leidinggevenden en voor jou wanneer je even vastloopt en wilt ontdekken hoe je weer in beweging komt. Als je het werk overzichtelijk wilt organiseren, soepel wilt samenwerken. Of als je samen wilt bouwen aan een stevig team dat goede resultaten oplevert, waar iedereen blij van wordt. Ik ook!
PS: Ook de afgelopen weken weten mensen mij te vinden voor individuele coaching en korte teamcoach sessies. Uiteraard allemaal online vanwege de 1,5 meter afstandmaatregelen. Dat werkt goed en ik vind het superfijn om ook nu van betekenis te kunnen zijn!
